Panama, landet vi droymer om!

Janosch sine beroemte figuarar kom seg aldri til Panama. Dei gjekk nemleg til venstre i kvart kryss og enda slik heime att, etter aa ha traska rundt i ein stor sirkel i lang lang tid. Me kjem og til aa ende opp heime att etter ein sirkel rundt halve verda etter lang lang tid. Men denne Bjoernen og Tigeren kom seg faktisk til Panama paa vegen! Hurra!

Kva har so Panama?

Kanal: Check.
Me hadde sjoelvsagt det obligatoriske besoeket til Miraflores-slusene. Superspanande for den vesle Tigeren, sidan tigerpappa´n har segla seg gjennom her gjentatte gongar. Veldig fascinerande aa sjaa dei store (og smaa) baatane som vart slusa igjennom. (Ein schwaer baat kom igjennom og den hadde maatte betalt over 350.000 usd for aa passere! Tenk paa det, det er mykje pengar det!) For eit menneskeleg mesterverk! Bjoernen var fornoegd etter 3 baatar, mens tiger´n hadde kunna sitte der heile dagen :) Men alt i alt ganske saa stilig!

Panamahatt: Gloeymd...
Oooops. Me gloeymde aa kjoepe Panamahattar! Soeren! Men me saag dei. Dei var toeffe.

Lukta av bananar: Tja...
Det lukta meir av kaffi i grunnen. Og appelsinar.
Me hadde berre ei natt i Panama City. Me ville ut av by´n, opp i fjella, ut i naturen. Saa me reiste til ein liten by lenger nord som heite Boquete. Boquete er vakkert, groent, stille og roleg, sjarmerande og full av amerikanske pensjonistar. Denne vesle staden vart nemleg kaara til ein av verdas beste stadar aa trekkje seg tilbake til naar ein drar paa aara i foelgje eit amerikansk magasin. Fint for dei, men litt synd for lokalbefolkninga. Tomteprisene er saa hoege at lokale kan ikkje ein gong droeyme om aa kjoepe eit stykke land. Ein finn baade "gated comunities" (inngjerda samfunn for dei amerikanske pensjonistane, strengt bevokta), flotte villa og slott (! Ja ein nederlendar har bygd eit slott her. Eit ekte slott, med taarn og det heile!), og Sean Connery har visstnok eit gedigent hus der ein stad.

Men apropos kaffi:
Panama e eit av verdas minste kaffieksportoerar, men kaffien fraa nettopp Boquete har vorte kaara til den beste kaffien i verda dei siste aara. Me endte opp paa ein guida tur gjennom heile kaffeprosessen, fraa dyrking til drikking, med vekt paa det fyste :) Kjempespanande! Saerlig for den kaffeelskande bjoernen.

Og apropos appelsinar:
Foer me skulle faa ei innfoering i kaffiens verd maatte me sla ihjel eit par timar. Me traska ut i det flotte landskapet for aa nyte litt natur. Me hamna inne i paa ein av kaffeplantasjane. Kor me gjekk oss vill. Jepp. Det har seg nemleg slik at kaffeplantasjane der ikkje er slike svaere omraader med symmetriske rader av kaffebuskar saa lang auge ser. Det e stort, joda, men desse spesielle kaffebuskane likar skugge. Difor plantar dei alle moglege frukttre, og anna, ilag med kaffebuskane. Saa det ser ut som ein traskar gjennom ein vill skog i grunnen. Utan skikkelege stiar i vaart tilfelle. Bjoernen trakka nesten paa ein slange! Me begynte a verte litt bekymra sidan me ikkje kom oss ut derfraa, men braatt befann me oss i ein stor appelsinhage istaden. Der lukta det godt der! Men me vart jaga av ein kalkun so me skunda oss avgaarde, inn paa tunet til appelsinbonden (som saag noko overraska ut daa to kvite jenter kom tuslande ut av appelsinhagen hans) og fann hovudvegen att. Puh!

Andre loegne ting i Panama:

Fotspor:
Me satte vaare spor i Panama City. I vaat betong. Panamaniarar er svaert hjelpsomme. Det overraska oss gong paa gong. Me lette ette ein veggisrestaurant i byen (tofu! hurra!) og ette aa ha engasjer ei halv gata av folk som ville hjelpa, men ikkje kunne eit ord engelsk (og me kan framleis berre "un poquito" spansk...) saa viste ei dame oss fram til staden. Me var skrubbsvoltne etter ein lang dag og beina over gata. Braatt vart bakken mjuk under oss, og saa hard att. Me stoppa lettare forvirra, utan sko paa beina. Me kikka oss tilbake og der var der tre hol i ei smal groeft fylt med vaat betong. Tre hol med tre slippersa i. Og tre foeter fulle av betong. (Bjoernen var saa svolten at ho tok lange nok steg til aa komme seg halvvegs over med ein sko i behold). Me fekk fiska opp skorne gjennom kraftig latterkrampe (baade av oss og tilskuarane) og fekk hjelp av ein av arbeidarane (som tross alt var skuld i ulukka. Tenk aa ikkje skilte noko slikt i moerkret!) til aa skylje sko og foeter. Og me fekk oss mat. Men me har nok stadig litt betong under taaneglene...

Menneskesafari:
Me moette ein norsk fyr i Boquete, som budde der og laerte seg spansk ein maanad. Kosleg gut. Han fortalde blandt anna om ein koeyretur han hadde hatt med sin vert der verten hadde sakka ned forann eit hus, peikt inn paa kjoekenet og ropt: "sjaa der! Ein indianar! Der er det ein!". Kjekt for denne indianaren som sikkert berre laga seg lunsj... Menneskesafari. Samme greia hadde skjedd daa dei kjoeyrde forbi nokre born paa veg heim fraa skulen. Eksotisk. Me lo av dette og lurte paa kva desse folka syns om oss turistar som kjem og tek bilete av dei og studerar dei som dei var dyr. Dagen etter, da me traska longs vegen, fekk me ein smakebit paa korleis dette kjenst. Det kom ein bil kjoeyrande forbi, og idet den passerte oss sakka den ned. Ut av vindauga kom det eit kamera. Og jammen var det ikkje lokalfolka som tok bilete av ein liten bjoern og ein liten tiger paa tur. Og ikkje berre denne bilen, men dei som kom bak den ogsaa! Med mobilkamera denne gongen! Rart! Me kunne jo ikkje anna enn aa le og vinke fint. Safari!

Til slutt:
Eit lite memo til oss sjoelve... Aldri meir dele 4 flasker vin dagen foer ein skal over til neste land. Grensekryssing i bakfylla e ikkje aa anbefala. Husj.